Toespraak Janny

106……..

106 is wat ze wilde worden, dat heeft ze altijd geroepen, jarenlang

Helaas, het heeft niet zo mogen zijn.

Een aantal dagen geleden zijn jullie middels een rouwkaart op de hoogte gebracht van het overlijden van 

Sophia Geertruida de Rijk-Louwinger

Vandaag moeten jullie omringt door familie, vrienden en genodigden afscheid nemen, afscheid van de vrouw die nog zo bij jullie hoorde en waar jullie van hielden. Vanzelfsprekend hadden jullie haar heel graag een langer leven gegund. 

Jullie wisten wel dat er een dag zou komen dat Omi, want zo werd ze door haar eerste kleinkind Michael (helaas niet meer in ons midden) genoemd, zou sterven. Maar toch…. toch doet het zeer om afscheid van haar te moeten nemen!

Maar de herinnering aan haar vrolijkheid, optimisme, zorgzaamheid en de altijd lachende Omi zullen nooit uit jullie hart verdwijnen. Op de foto’s van haar, zoals jullie achter mij zien, zie je haar lachen, altijd vrolijk.

We weten allemaal dat het leven meerdere kanten heeft, dat er goede en slechte dagen zijn, dat er gezondheid en ziekte is.

Die slechte dagen kregen steeds meer grip op het leven van Omi. In het jaar 2000 werd ze ernstig ziek. Borstkanker luidde de diagnose. Omi heeft er alles aan gedaan om de ziekte te overwinnen en dat is gelukt. Het leven lachte haar weer toe. 

Maar dan…in 2015 krijgt ze opnieuw kanker. Longkanker, met de mededeling dat behandelen kwalijker was dan niet behandelen. De term zorgwekkend passeert.

Het was zwaar voor haar en haar naasten. Opgeven was nooit een optie. Ze wilde nog zo graag en tot twee weken voor haar overlijden zei ze, haar levenseinde was nota bene bijna daar, doe toch maar chemo, want ik wil niet dood en ik wil nog zo veel. Ze had het zo naar haar zin en genoot nog volop van alles om haar heen. De bomen, dieren en familie die voor haar zorgden.

Als we de rouwkaart bekijken van Omi, dan zien we een grote boom staan. En dat is niet voor niets, ze was gek op bomen en groen om haar heen.  Maar ook: we denken er niet zo vaak over na, maar elke boom is ooit een klein boompje geweest. Het groeide en doorstond zon, regen, wind en storm. Toch is het heel wonderbaarlijk dat zo’n klein boompje daartegen bestand is. Later als de boom groot en sterk is, dan nog moet hij stevig op zijn wortels blijven staan, anders valt hij gegarandeerd. 

Het leven van een mens is te vergelijken met een boom. Want ook wij kunnen in ons leven zon en schaduw meemaken, moeten ons staande houden als het gaat stormen in ons leven. Ouder wordend is het niet altijd gemakkelijk om je staande te houden als het lichaam niet mee wil werken. Zo is het ook gegaan met Omi. 

Op maandag 12 september, in de ochtend is Omi in haar eigen vertrouwde en geliefde omgeving overleden. In de leeftijd van 85 jaar. Bij haar waren Wendy, Wilma, Nicoline, P@co, Giovanni en Jerry.

En vandaag is het zover dat wij afscheid van Omi moeten nemen. En dat doen we met bloemen, muziek en woorden en vooral met jullie aanwezigheid.

Zonder woorden zeggen de bloemen, die jullie voor haar hebben meegebracht, wat zij in het leven voor jullie heeft betekend.

Al luisterend naar haar muziek, willen we in gedachten nog even heel dicht bij haar zijn en met woorden mag ik het verhaal van haar leven vertellen. 

Wat over blijft zijn herinneringen.  Herinneringen aan de vrouw die omi was. Jerry en Wilma hebben daar het volgende over verteld:

Daarvoor gaan we terug naar het jaar 1930.

In dat jaar werd op maandag 1 december Sophia Geertruida Louwinger, door haar moeder Fieke genoemd, geboren. Samen met vader Renger, moeder Truus en zus Trijnie groeide ze op in Amsterdam.

Fieke, vertelde vaak dat haar vader de eerste Nederlander was die patat verkocht. Een mooie anekdote was, dat de Amsterdammers de patat weer teruggooiden in de kraam onder het roepen van “Dat zijn gewone aardappels” en dan natuurlijk op z’n Amsterdams.

Doordat haar vader als ondernemer veelal met zijn werk bezig was kwam de opvoeding en zorg voor de meisjes op haar moeder neer. Een groot deel van haar jeugd heeft ze daardoor bij haar oma gewoond, haar oma die door iedereen Oop werd genoemd.

Na de lagere school is ze naar een internaat gegaan waar ze leerde voor verpleegster een kinderverzorgster Katwijk aan zee, waar haar eerste loopbaan is begonnen, vertelde ze vaak over de mooie strandwandelingen met collega’s. Later is ze als bejaarden verzorgster gaan werken. Totdat ze trouwde met Johan.

Helaas hield dat huwelijk niet lang stand. Samen besloten ze dat het beter was om uit elkaar te gaan en dat ging in goede harmonie.

Daarna trouwde ze met Nicolaas de Rijk. ~Toen noemde iedereen haar Gerry en ze was helemaal verliefd op die knappe man, die wel wat ouder was. Niet alleen Nico kwam in het leven van Gerry, ook zijn kinderen uit een eerder huwelijk, Joop en Hennie.

Maar wat een man. Net als haar vader een ondernemer en duizendpoot. Hij was kok op een schip maar ook nachtwaker eigenaar van een theehuis in Nunspeet en even later weer herenkapper. Dit is nog maar een kleine greep uit de werkzaamheden van Nico. 

Jarenlang heeft Gerry meegevaren op de coaster “De Hennie” en is overal geweest tot Afrika aan toe. Samen kregen ze drie kinderen Jerry, Frank en Nicoline.

In 1968 overlijd Nico. Gerry was nog maar 38 jaar toen ze weduwe werd. Ze nam zich voor om ervoor de kinderen te zijn en niets anders dan dat. Hertrouwen was voor haar geen optie. Ze deed er alles aan om voor haar kinderen een lieve en goede moeder te zijn. Tot haar overlijden heeft ze dat volgehouden, alles – en aaleen maar - voor haar kinderen.

Daarnaast had ze als hobby handwerken. Je kan zo gek niet bedenken of ze heeft gedaan. Haar interesse daarin was heel breed. 

Van Amigurumi, de Japanse kunst van breien of haken van kleine knuffelbeestjes, Sprang en breien tot Frivolité, een handwerk techniek die in het verleden veel beoefend werd, Quilten en haken. Maar breien, borduren en haken waren haar favoriet.

Al vanaf jong meisje breide ze o.a. sokken. In de tijd van de oorlog had ze één bolletje wol tot haar beschikking. 

Om toch bezig te blijven haalde ze de gebreide sokken weer uit om ze dan weer opnieuw te breien. Ooit heeft ze in één jaar 13 truien gebreid voor de familie. Haar laatste borduurwerk met 80.000 kruisjes wilde ze nog af hebben. Omi zou omi niet zijn als dat haar niet was gelukt. Ze was apetrots en de familie natuurlijk ook.

Verder hield ze van televisie kijken. Maar dan alleen ’s avonds. Overdag wilde ze “ dat ding” niet aan. Ze keek graag Goede Tijden, films, series en Darten. Dat laatste komt omdat Frank haar daar mee aangestoken heeft. Elke avond las ze een ½ uurtje voordat ze ging slapen, vooral Baantjer of Harry Potter.

Ook was ze een vrouw van deze tijd. Haar iPad draaide overuren door het lezen van nieuwsbrieven en het spelen van spelletjes.

Omi had een groot hart niet alleen voor haar dierbaren met ook voor dieren. Ze hield vooral van poezen en katten, maar was ook gek op honden, geiten en kippen

De laatste 13 jaar van haar leven heeft ze bij Jerry en Wilma in 2e Valthermond gewoond en daar was ze  blij mee. Wel op zich zelf maar toch in de nabijheid van alles wat ze lief had. Het huis was mooi en ze deed overal aan mee. Of het nu het planten of het omzagen van een boom was, of het afbreken van weer een schuurtje en zomerfeesten, overal was ze bij betrokken. Ze heeft 13 jaar gezegd we moeten toch een keer de bomen tellen. Maar, ja, daar is het ook bij gebleven. De jaren dat ze in Drenthe woonde waren heerlijk voor haar. Alles goed geregeld, altijd hulp daar waar nodig en niet alleen. Ze was dan ook het liefst thuis. Haar huis was haar alles. Home Sweet Home riep ze altijd. En als ze weer thuis was riep ze altijd: “ Het is heerlijk om weg te gaan, maar nog lekkerder om weer thuis te zijn.

Jerry en Wilma wat zullen jullie je moeder  missen. Ik zeg met recht jullie moeder, want ondanks Wilma, dat jij haar schoondochter was hadden jullie een moeder dochter band. Ze was als een moeder voor jou en tevens een vriendin. Ook toen jij Wilma twee jaar geleden ziek werd was ze er voor jou. En toen haar eerste kleinkind Michael kwam te overlijden, ondanks dat ze het er superzwaar mee had, was ze in staat troost te geven aan Jerry, Wilma en Wendy. Ook het overlijden van Joop…haar stiefzoon…heeft haar veel verdriet gedaan.

Wilma samen maakten jullie 2 keer een cruise. De laatste keer was in 2014 via de Middellandse zee bezochten jullie de Griekse eilanden. Jullie deden veel samen. Wilma door jou is haar wens om niet in een verpleegtehuis te moeten sterven in vervulling gegaan. Jij hebt haar verzorgd totdat ze is overleden. Omi was jou daar heel dankbaar voor. Jerry en Wilma 13 jaar samen een tijd om nooit te vergeten. En ook Jerry en Wilma zijn heel dankbaar om samen met haar te mogen zijn al die jaren. Ze heeft zoveel teruggeven…..

We staan niet altijd stil bij het woord “samen".
Maar het is een groot gemis als "samen" uit je leven is,

nog zoveel samen willen doen,
nog zoveel willen delen,
samen plezier, samen op reis,

samen verdriet en samen weer moed.
Nu verder zonder haar, dat doet pijn,
te weten nooit meer samen te zijn.

Ineens is er geen toekomst meer,
maar enkel nog verleden... 

Afscheid nemen van een dierbare is één van de meest ingrijpende gebeurtenissen in een mensen leven.

Maar wat was het mooi dat jij hier bij ons was. En wat is het allemachtig jammer dat het niet langer heeft mogen duren. Je hebt in de tijd dat je bij ons was, de wereld voor heel veel mensen een beetje mooier weten te maken. Je laat een verpletterende leegte achter, maar gelukkig ook een schat aan waardevolle herinneringen. Ooit…ooit…..zullen we hopelijk die leegte kunnen opvullen met die prachtige herinneringen. Ooit…als de glimlach om al dat moois, sterker is geworden dan de tranen om het verdriet, het gemis.

Herinneringen aan een zorgzame lieve vrouw. Moeder, oma en overoma.

Herinneringen aan een vrouw, waarbij haar kinderen op de eerste plaats stonden.

Herinneringen aan een vrouw, die altijd voor iedereen klaar stond.

Herinneringen aan een vrouw, met haar humor, doorzettingsvermogen en heerlijke lach!!

Herinneringen aan een vrouw, die altijd sprak over haar sterretjes, Wendy en Manon.

Herinneringen aan een vrouw, die altijd zei: Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd en je kunt je euro maar één keer uitgeven en geld moet rollen, liefst mijn kant op met een glimlach, want ze was niet zo materialistisch

Maar ook herinneringen van onschatbare waarde.

Laten wij die koesteren, dan blijft ze toch nog bij ons

De tijd dat we jou, Omi hebben gekend,
is een tijd die we nooit zullen vergeten.
Jouw glimlach en je spontane blik,
Zullen we ons nog dikwijls herinneren. 

Je bent van ons heengegaan,
Maar onthoud dat je steeds blijft leven
in onze gedachten,
Want jou vergeten is onmogelijk voor ons. 

Jij was diegene die we zagen als een trotse moeder en een superoma. 

Je begon als Fieke, werd daarna Gerry, maar als Omi zal iedereen je herinneren en missen